Mustafa Akkul, nam-ı diğer "Küçük Mustafa", Kırklareli'de "esnaf" deyince ilk akla gelen isimlerden... Mustafa Akkul Drama'nın Libotun Köyü'nde doğdu. Yunanistan-Türkiye arasındaki mübadelede, 1923'ten sonraki bir iki yıl içerisinde, Selanik yöresinden Kırklareli merkeze gelip yerleşenler arasındaydı... Yine aynı kapsamda kendisine verilen toprağı ekip biçmiş, üzerinde hayvanlarını yetiştirmişti. Söylenen o ki, komşu topraklardan bakımsız olanlara, sahip çıkılmayanlara da sahip çıkmış; temzlemiş, bakmış, ilgilenmişti... Şehrin Cumhuriyet dönemindeki ilk sosyal gruplarında, kılığı kıyafetiyle ve çalışkanlığıyla adından söz ettirmişti Mustafa Akkul. Kısa boyundan dolayı da Küçük Mustafa denmişti Mustafa Akkul'a... 

Zamanla sütten peynir yapmayı, etten köfte yapmayı kendine meslek edinmişti. İlk satış arabasını ünlü kapalı çarşımız Arasta'nın önünde, dostu (ikinci kuşaktan akrabası) İbrahim Kayacan'la işletmeye başlamıştı. 5-6 yıl kadar bu seyyar köftecide satış yaptığı biliniyor... Daha sonra, şehirdeki 15.yılına denk gelen 1939'da, Şevket Dingiloğlu Parkı'nın karşısındaki o bilindik dükkanını almış Küçük Mustafa. Ön tarafa bir bakkal, arkasına da köftecisini kurmuş. Küçük Mustafa ismini verdiği köftecisini uzun yıllar; İbrahim Bey, onun oğlu Necdet Kayacan ve onun da oğlu Cüneydi Kayacan ile işletmiş. Küçük Mustafa hep çalışmış. Şehrin en erken kalkan esnafı olmuş hep... Bulduğu bayat ekmekleri, atık poğaçaları toplayıp hayvanlara yem yapmasıyla bilinmiş. Benim, torunu Burak Akkul'un bizzat şahit olup bildiği şudur ki; bir gece önceden eve gitmerden, komşuları Koza ve Cennet Pastahanelerine tembihini yapar "satılmayan nevaleyi atmayın, benim kapıya bırakın, hayvanlara giden adama vereyim onları götürsün" derdi... Yani rivayetlerdeki gibi bahçesinde altın falan bulup da varlığını yapmamış Küçük Mustafa. Malın, nimetin, kıymet bileniymiş sadece... Cimrilik, deseniz değil, paranın hesabını da bilmezdi. Sadece "var olanın" kıymetini bilirdi işte. Zira biz küçük torunlar her dükkana uğradığımızda "yemeklik paracığınız var mı beya" diye sorar, yok dersek "açın çekmeceyi alın orda var bişeyler" derdi. Onun için "hayatı idame ettirecek kağıt parçalarıydı" para... Bu arada, şöhretinin bir kısmını "aksiliği" ile yapmış olsa da, sanırım çağın "ciddiyet çıtasına" ayak uyduramamasıydı bu... Yoksa bir yönü de çok şakacıydı Küçük Mustafa'nın... Bakkal dükkanından kuru yemiş alanlara, yemişleri içine koyduğu kese kağıdı verirken "ah düştü" taklidi yapıp müşteriyi korkutması, şehirde efsane olmuştu mesela.